Dziecko

Gdy miałam osiem lat, myślałam o przyszłości.
O tym, jak wyglądać będzie mój świat.
Wyobrażałam sobie dom pełen gości.
Stworzyłam obraz siebie w wieku nastu lat.
W wyimaginowanym obrazie miałam drugą połówkę.
Byłam wysoka, szczupła, umiałam się malować.
Nie musiałam się zbytnio martwić o gotówkę.
Nie potrzebowałam takiej ilości czynów żałować.
Nie miałam w tym obrazie pociętego ciała.
Na myśli samobójcze miejsca w nim nie było.
Nie przewidziałam, że karta nie zawsze będzie biała.
Nie spodziewałam się pragnień, żeby życie się skończyło.
Nie pytałam życia o tyle nienawiści.
Nie błagałam o nienawiść do samej siebie.
Jako dziecko liczyłam, że chociaż jeden sen się ziści.
Że ostatecznie skończę życie w niebie.
A tu nagle, z nikąd zaczynam być dorosła.
Już za kilka chwil kończę naście lat.
A droga przez życie wcale nie jest taka prosta.
I coraz więcej wymaga ode mnie ten świat.
Przepraszam Cię, ośmioletnie dziecie.
Przepraszam, bo wiem, że wierzyłaś swoim snom.
Myślałaś pozytywnie o tym podłym świecie.
A potem, tak nagle, musiałaś stać się mną.

Pozory

Kiedy się zapytasz, powiem, że jest pięknie.

Gdy zobaczysz łzy, powiem, że to reakcja na kurz.

Gdy dotkniesz twardego serca, powiem, że zmięknie.

Kilka słów, jeden uśmiech i już.

Gdy zobaczysz ranę, szybko zmienię temat.

Gdy usłyszysz jęk, zamienię go w melodię.

Spytana o kompleksy, powiem, że ich nie ma.

Nigdy nie przyznam, że czuję się okropnie.

I kiedyś, kiedy będę nazbyt pusta,

Zobaczysz, jak z budynku będę skakała.

Wtedy pomyślisz sobie, zatykając usta

„Ale przecież ona się uśmiechała”.