Marzenia

Zazdroszczę ludziom, którzy potrafią marzyć.

O czymkolwiek, o deszczu, o wietrze, o śniegu,

Czy nawet o tym, żeby się w słońcu smażyć.

O przerywniku, by nie żyć w ciągłym biegu.

Są ludzie, którzy marzą o gronie znajomych.

O czasie spędzonym na rozgrzanym piasku.

Człowiek tak często jest doznań spragniony.

Nie poczuje dreszczy, póki nie usłyszy wrzasku.

I ludzie tak marzą, a ja tak zazdroszczę.

Bo mają w głowie plany, poplątane śmiechem.

W tych planach wszystko jest piękne, prostsze.

A ja nie potrafię być tego typu człowiekiem.

Bo ja nie umiem wyobrazić sobie siebie

Z grupką znajomych, śmiejących się wspólnie

Podczas leżenia pod pięknym, nocnym niebem.

Nie umiem o tym myśleć, nawet tak ogólnie.

To nie moje marzenia, ja takich nie snuję.

Moje są całkiem inne, niepodobne do pozostałych.

Dlaczego? Nie wiem, sama tego nie pojmuję.

Nie widzę w zachowaniu żadnych punktów stałych.

Podczas gdy inni w marzeniach śmieją się codziennie.

Oglądają zachody słońca czy pielą swe ogródki.

Ja w marzeniach po prostu, tak jak kwiat nie więdnę.

Bo w moich marzeniach nie czuję takiej pustki.